JAINKOAREKIN BAZKALDU

Mutiko batek Jainkoa ezagutu nahi zuen.

Bazekien bidaia luzea egin beharko zuela Jainkoaren bizilekura iristeko, beraz, poltsa batean pastel txikiak eta freskagarriak sartu zituen; gero, bideari ekin zion.

Hiru kale igaro zituenean, emakume bat ikusi zuen. Bakarrik zegoen, parkeko banku batean eserita, uso batzuei begira.

Mutikoa emakumearen ondoan eseri zen eta poltsa ireki zuen. Freskagarrietako bat edaten hasi zenean, emakumea begira zuela ohartu zen. Beharbada gose zen; hortaz, pastel txiki bat eskaini zion.

Emakumeak, esker onez, irribarre egin zion. Oso irribarre ederra zen emakumearena.

Mutikoak berriz ikusi nahi izan zuen eta freskagarri bat eskaini zion.

Emakumeak berriz egin zion irribarre. Mutikoa pozarren zegoen.

Arratsalde osoa eman zuten elkarrekin, jaten eta edaten eta elkarri irribarre egiten, tutik esan gabe.

Iluntzen hasi zenean, mutikoa bankutik altxatu zen; nekatua zegoen eta etxera itzuli behar zuen. Pauso batzuk eman zituen, baina bat-batean atzera bueltatu zen, emakumearengana. Besarkada estua eman zion. Emakumeak, besarkatu ondoren, ordainetan, irribarre zoragarria eskaini zion mutikoari.

Mutikoa etxera iritsi zenean, ama harrituta geratu zen semearen zorion-aurpegia ikustean:

- Semetxo, zer egin duzu gaur hain zoriontsu egoteko?

Mutikoak:

- Gaur Jainkoarekin bazkaldu dut!

Eta amak ezer esan orduko:

- Eta badakizu zer? Inoiz ikusi dudan irribarrerik ederrena dauka.

Bitartean, emakumea, pozarren, bere etxera itzuli zen. Semea harrituta geratu zen haren bake-aurpegiera ikustean.

Ama, zer egin duzu gaur hain zoriontsu egoteko?

Emakumeak:

- Jainkoarekin bazkaldu dut parkean!

Eta semeak ezer esan orduko:

- Eta badakizu zer? Pentsatzen nuena baino gazteagoa da!