KONFIANTZA

(ekialdeko tradizioan oinarritua)

Printzea ederra zen eta gaztea. Maitasuna printzesa zoragarri baten hazpegi liluragarripean jantzita etorri zitzaion. Printzeak, bere neurrigabeko maitasuna erakusteko, altxorraren kutxatik zeukan diamanterik ederrena hartu eta erresumako bitxigilerik onenari eman zion eraztun batean koka zezan.

Artisaua buru-belarri jarri zen lanera, baina, une labur batean arreta galdu eta marra bat egin zion goitik behera diamanteari. Larriminak hartu zuen artisaua, etsipenak printzea, eta erresumako jendea erabat tristetu zen, maite baitzuten printzea.

Goiz eder batez, artisauak hitzordua eskatu zion printzeari.

-Printze jauna -esan zion-, zerbait bururatu zait nire hutsa kitatzeko. Egidazu konfiantza pixka bat, gau bat besterik ez dizut eskatzen.

Hurrengo goizean artisaua printzearen jauregira abiatu eta erresuma hartan inoiz ikusi gabeko bitxirik ederrena jarri zion eskuetan printzeari.

Bitxigileak, pazientzia eta gaitasun handiz, muturrean lore zoragarri bat zeraman zurtoin fin bihurtu zuen marra. Loreak mila su ezberdinen distirak egiten zituen eguzkiaren argitan.