Frantzisko Aita Santuak, aurtengo garizumarako idatzi duen mezutik ateratako hitzak datozkizu ondoren:

Jainkoak bere herria hezten du bere esklabutzak utz ditzan eta heriotzatik bizitzarako urratsa esperimenta dezan. Senar batek berriro beregana erakartzen gaituenez, maitasun-hitzak xuxurlatzen dizkie gure bihotzei.

Esklabotzatik askatasunerako exodoa (http://www1.euskadi.net/harluxet/) ez da bide abstraktua. Gure garizuma ere zehatza izan dadin, lehen urratsa errealitatea ikusi nahi izatea da. Sasi sutsuan Jaunak Moises erakarri eta hitz egin zionean, berehala agertu zen, ikusten eta batez ere entzuten duen Jainko bat bezala: «Nik ikusi dut nire herriaren zapalkuntza, Egipton dagoena, eta entzun ditut haren burkideek eragindako oinazezko oihuak. Bai, oso ondo ezagutzen ditut zure sufrimenduak. Horregatik jaitsi naiz egyptoarren boteretik libratzera eta herrialde hartatik lurralde zabal eta emankor batera igoaraztera, esnea eta eztia darion lurralde batera» (Ex 3,7-8). Gaur ere zerura iristen da hainbeste anai-arreba zapalduren oihua. Galde diezaiogun geure buruari: iristen al zaigu guri ere? Astinduko gaituzu? Hunkitzen gaitu? Faktore askok elkarrengandik urruntzen gaituzte, hasieratik batzen gaituen anaitasuna ukatuz.

Lampedusara egin nuen bidaian, axolagabetasunaren globalizazioaren aurrean, bi galdera planteatu nituen, gero eta gaurkotuagoak direnak: «Non zaude ?» (Gn 3,9) eta «Non dago zure anaia ?» (Gn 4,9). Kuaresmaleko bidea zehatza izango da, baldin eta, berriro entzutean, faraoiaren menpean jarraitzen dugula aitortzen badugu. Leher eginda uzten gaituen domeinu bat da, sentiezin bihurtzen gaituena. Hazkunde-eredu horrek banatu egiten gaitu eta etorkizuna lapurtzen digu; lurra, airea eta ura kutsatu ditu, baina baita arimak ere. Izan ere, bataioarekin gure askapena hasi bada ere, gure baitan esklabotzarekiko atsekabe ulertezin bat geratzen da. Ikusitakoaren segurtasuneranzko erakarpena bezalakoa da, askatasunaren kalterako.