Bazen behin, aberatsa eta boteretsua izan arren, ingurukoek estimatzen ez zutela sentitzen zuen gizona. Hortaz, erabaki zuen, besteek atsegin izan zezaten, horiek nahi zutena egingo zuela.

-       Zergatik ez duzu ilea urdin tindatzen? Ziur ondo geratzen zaizula – esan zioten egun batean.

-       Bai? - galdetu zuen berak.

Eta egun horretan ile-apaindegira joan zen, ilearen kolorea aldatzera.

Denborak aurrera egin zuen eta gizon aberatsak berdin jarraitzen zuen besteen gustuak egiten: ipini zituen betaurrekoak (behar ez zituen arren), hasi zen makillatzen (nahi ez zuen arren), jarri zituen zenbait arrakada (gustatzen ez zitzaizkion arren) eta ohitu zen gomendatzen zioten arropa janztera (itsusia iruditzen zitzaion arren).

Eta hala jarraitu zuen luzaroan, egun batean ispilura hurbildu zen arte. Bere burua ikusi zuenean, ez zuen ezagutu. Hain zegoen aldatua, besteei gustatzearren hain itxuraldatua, ezen ispiluko irudi hura ez baitzuen batere atsegin. Gizon aberatsa zen, baina gogoz behartsua.

Istorio honek irakasten digu besteek esaten dutenak ez digula erasan behar. Benetako izan behar dugu: aldatu eta hobetu bai, beti, baina gu geu izanez. Desberdin izateko libre sentitu, gure erabakiak eta egintzak arduraz baina askatasunez burutu, arinkerian erori gabe, sakon egiten gaituena bilatuz baizik.

Gure itxura fisikoak, gure arropak, gure bizilekuak, daukagun guztiak… ez gaituzte benetako egiten. Beti gu geu izateak egiten gaitu desberdin, bestelako, berezi eta benetako