A fórmula da felicidade

            Unha muller era coñecida por todos polo feliz que lla vía alá onde fose e fixese o que fixese. Xa podía ter dificultades, problemas, complicacións ou alegrías, que sempre lla vía co mesmo rostro de serena felicidade. Un día preguntáronlle como conseguira alcanzar ese nivel de felicidade tan estable. E ela díxolles con gran sinxeleza:
- Non é nada doutro mundo. Simplemente intentei seguir os consellos que me deu
o meu pai antes de morrer?

Neste momento interrómpese a historia.

          Pregúntase aos rapaces que sexan eles os que sinalen que consellos poden dar aos demais que axuden á xente a ser feliz. Despois de que eles maniféstense, proséguese coa historia.

... díxome: “Non teño diñeiro para deixarche, só che podo dar a fórmula que a min me axudou a ser feliz: vive cada día procurando ter os pés no chan, o corazón no seu sitio e a cabeza sobre os ombreiros. E así o fixen.

          Estrañados por esta resposta, dixéronlle:

- Pero iso é o que facemos todos, ¿ non?

E ela, cun sorriso, aclaroulles mellor a súa resposta dicindo:

          -Non é o máis corrente. Coñezo a moitas persoas que perderon a cabeza, non
teñen corazón e viven nas minchas de falsas realidades. Eu esfórzome cada día por ter
o corazón no seu sitio, nas mans de deus, e non polo en tantas cousas que me farían perdelo. Procuro tamén ter os pés no chan do presente, e non vivir nas minchas do pasado ou do futuro, que afogarían a vida coas súas angustias, e preocupacións. E en todo momento, estou en garda para non perder a cabeza perseguindo todas as promesas de felicidade que me ofrece, cada día, este mundo de aparencias.