Milagre ou non, aconteceu así: O Ir. Miguel naceu eivado. Ós cinco anos non dera aínda o primeiro paso. Un 6 de maio estabámo-los dous na terraza do xardín -cóntano-la súa tía Asunción.

Eu cosía, e el, sentado, xogaba tranquilamente. De súpeto bérrame: Tita, ven ver unha fermosa señora xunto á roseira . Mirei e non vin a ninguén. El insistiu, Tita, a señora viste manto azul e é moi fermosa, dime que vaia con ela. Fixo un esforzo por erguerse e caeu outra vez, sentado. Quéreme levar, - repetiu.

Con esforzo conseguiu poñerse de pé e dar cinco pasos, os primeiros da súa vida. Logo, con aire desilusionado comentou: Xa se foi.

Aperteino chorando. E el, todo contento, xa puido dende entón, aínda que mal, andar.

Chegou a ser irmán eminentísimo polo seu saber. Tivo dificultades por parte do seu pai para ser irmán e ó longo de trinta anos desempeñou a súa misión de Irmán de La Salle como excelente profesor, lingüista extraordinario, autor de bastantes libros escolares e eminente catequista. Esta última misión efectuouna de forma perfecta e mellor ca ningunha outra.