Xoán de Deus foi un home inquedo. Din que estando en Granada, despois de vivir unha vida aventureira, foi un día a misa a unha igrexa de ricos e de xente ben. A prédica do cura, que era san Xoán de Ávila, impresionouno tanto que lle tocou o corazón e viuse a si mesmo como culpable do mal que había no mundo.

Xoán de Deus comprendeu a realidade da pobreza no mundo: hai pobres porque hai ricos, hai dor porque hai só uns poucos os que gozan de tódolos praceres, hai fame porque algúns tiran comida, hai guerra porque algúns enchen os bolsillos fabricando e vendendo armamento.

Xoán de Deus vese a si mesmo entre eses poucos que o teñen todo e que dun xeito ou outro quitáronlle-la vida ós que non teñen nada. A súa reacción foi tallante, deixouno todo e botouse ás rúas de Granada para axudar a vivir con dignidade os pobres e os despreciados da sociedade.

Perdeu o medo a achegarse ó marxinado e encontrou así a Xesús. Atendeu sobre todo os enfermos mentais, os tolos, e dedicoulles toda a súa vida con moito amor. A mensaxe da súa vida é o amor, o mesmo cá do Evanxeo. Amando serás feliz. Compróbao.