Falemos do asunto ao revés, é dicir, dos que si contan.

          Tomemos unhas revistas, ou os xornais, ou a televisión. ¿Quen son os que contan, os que valen? Os famosos, os ricos, os poderosos, os políticos, os mozos e guapos, as mellor vestidas, a que leva unha xoia así ou asá... Este é o conxunto dos homes e mulleres que contan.

 
¿E os que non contan?

          Como sempre, os inútiles, os desgraciados, os vellos, os que non producen e non consomen, os enfermos... E o importante é que tanto uns coma os outros son persoas. Pero non son persoas iguais.

Lembramos a La Salle.

          El era un home claramente do grupo dos que contan... Eran un home ben, con estrela e futuro. Nalgunha ocasión puido ter contacto cos que non contaban, cos pobres e miserables, sobre todo nenos. E rompéronselle os esquemas da cabeza. Polo menos é o que reflicte cando escribe:

          “Adoita ser frecuente que, entre os artesán e os pobres, os pais deixen os seus fillos vivir ao seu antollo, como vagabundos que van de acá cara alá..., sen coidarse de ningún xeito de levalos á escola e procurarlles educación... e áchanse como forzados a deixalos desatendidos”.

          Estes nenos, para La Salle, non só eran pobres por non ter nin pan nin cultura, senón tamén porque non había neles case nin cristianismo. E esas pobrezas daqueles nenos empezáronlle a preocupar a Xoán Bautista.