Conta unha vella lenda que ó mozo Isidoro non lle gustaba nada estudiar. Parecíanlle aburridas as clases, impartidas en latín. Por iso, ás veces, fuxía da escola-mosteiro na que os seus pais o internaran. Un día, nunha das súas fuxidas, sentou, cansado, á beira dun pozo, para refrescarse.

Observou con atención a auga, o fondo, o caldeiro, a corda, a roldana. Decatouse que unha das pedras do peitoril do pozo tiña un suco aberto, fondo e pulido. O roce da corda, unha e outra vez, día a día, ano tras ano, foi capaz de desgasta-la pedra. Aquel fenómeno foi para el unha luz decisiva: "Se a corda, tan débil, puido corta-la dura pedra, pola teima continuada, eu podo face-lo mesmo@.

Isidoro converteuse nunha lumieira, capaz de escribir libros como as "Etimoloxías", que contiñan boa parte do saber medieval. Chegou a ser arcebispo de Sevilla. Combateu a ignorancia do pobo e puxo grande esforzo na formación dos sacerdotes e na preparación intelectual das clases dirixentes.