Vouvos contar un segredo: Hai unha escola onde non se aprende a deletrear, senón a cabalgar sobre cervos. Tampouco se aprende a fitar o encerado con ollos sonolentos, senón a navegar sobre nubes. Non a medir as carreiras con cronómetro nin os saltos con cinta métrica, senón a bailar sobre o arame. Non se aprende a baixar a cabeza nin a mirar de esguello ao mestre, senón a domar monstros. Tampouco a balbucir textos, senón a recoñecer pegadas de fada. E nada de que dous e dous son catro e a hora ten sesenta minutos, senón a facer maxia e a soñar. Non a estar sentado nas belas mañás de primavera nunha aula que cheira a trapo de encerado e a roupa suada, senón a recender como as flores. Non a pedir boas notas e tremer cando van ser entregadas, senón a camiñar sobre a auga. Alí tampouco se aprende que lúa empeza con l, estrela ten dous e, e que lobo ten unha b, senón a falar a linguaxe dos animais. Non a estar sentado inmóbil coa boca pechada, senón a vivir nas árbores. E moito menos a empuxar os demais. “Fóra de aquí!, eu primeiro”, senón a consolar as persoas tristes. Que onde está esa escola? No Val do Merlo, tres quilómetros máis aló de Pentecoste. Chámase “A escola dos nenos felices”. A súa porta está aberta de par en par. Vaite alí. E se un día regresas, cóntalles aos teus mestres onde estiveches. Quizais comecen a escoitarche.