"Din que a enfermidade do verán é o aburrimento. Eu témome que sexa máis ben a do verán, a do inverno, do outono e a da primavera".

Xa o di o arcebispo de Valladolid: "Parece que xamais houbo tantas diversións e posibilidades de alcanzalas, e sen embargo, xamais houbo tanta xente aburrida, incluso entre a mesma mocidade".

Outro autor, contemporáneo noso, afirma: "O importante é o alto número de coetáneos nosos que viven segundo estas coordenadas. Ninguén me quere. Eu non quero a ninguén. As cousas que desexo non as podo acadar ou o que acado está baleiro por dentro. Non me sinto chamado a nada importante que me poida encher".

Martín Descalzo segue afirmando: "O máis gracioso do asunto é que, ben pensadas as cousas, resulta incomprensible que o ser humano se aburra. Estamos convencidos que por moito que corramos en vivir, nunca esgotaremos nin o dez por cento do que a vida nos ofrece. Non leremos nin o un por cento dos libros interesantes. Non veremos nin o un por cento das paisaxes que merecen ser visitadas...)E aínda así temos tempo para aburrirnos?"