"Padre, veña comigo. Xunto á miña casa un home intentou suicidarse. Non está morto aínda..."

O que así se dirixía ó Abbé Pierre, era un xove dun grupo da Xuventude Obreira Cristiá. O suicida era un expresidiario.

Acaba de cumprir unha condena de vinte anos por mata-lo seu pai, e saía agora do cárcere. Sen amigos, sen familia, sen diñeiro... escollera como mellor solución o suicidio.

O cura non lle dixo o de sempre: "Voute axudar, non fagas iso...", senón todo o contrario: "Non podo darche absolutamente nada; traballo polas noites coas nais abandonadas, pola xente sen teito, polos nenos enfermos. Eu tamén estou moi enfermo e non podo máis. )Queres botarme ti unha man? Antes de matarte, )podemos entre os dous facer algo por esta xente que nos espera?"

Aquel home non morreu. Non se pode morrer cando aínda queda moito por facer, cando os demais seguen reclamando a nosa axuda. Foi o punto de partida das Comunidades de Trapeiros de Emaús, dedicados a recoller trapos vellos, ferros, etc. para vendelos e axudar así á xente que non ten nada.