Joan Bautista La Sallekoa eta "zero pobrezia"

Oso eroso hitz egiten duzu ezer falta ez zaizun bitartean. Kanonjia on batez eta ondare on batez hornitua, segurtasuna du eta bizkarrak estalita ditu. Gure institutuak porrot egiten badu, salbatuko zara, eta gure egoeraren porrotak ez du eraginik izango zurean.

Egoera horretan jartzen dute La Salleko Joan Bautista lehen maisuek, ezer ez baizeukaten eta bere bizitzarako segurtasuna eskatzen diotenak. La Sallek hilabeteak zeramatzan argi ikusi nahian: Jainkoaren ahotsa, bere otoitz-gauetan, zurrumurruen bidea argitzen ari zitzaion. Azkenean, ahots misteriotsu horrek gorputza hartzen zuen, sonoritatea, bizitza. Behartsu, aske, amarrik gabe sentitzearen zoriona.

Bere anai-arreben tutorea zenez, erdizka zeuzkaten ondasun guztiak eta bereak eman nahi izan zizkien. Baina oraindik jabetzak zituen. Hauek pobreei emango dizkie. Ez irakasleei. Bere fortuna limosna handi eta txikiez lausotuko da. Jainkoak aukera paregabea aurkeztuko dio: 1684-1685eko negu izugarriko gosea. La Sallek Probidentziaren erronka onartuko du, eta horrela diruari erabat uko egingo dio. Bere ondasunak txanpon bihurtu zituen, txanpona jaki, eta ogia esku beteka banatu zuen bere etxetik eta karitatezko eskoletatik. Partikularrei ere gehituko zaizkie limosnak, baita gaixo lotsagarriei ere.

La Sallek amarra guztiak hautsi ditu. 33 urte ditu, eta, bide espiritual luze horren ondoren, Parisera erretiratzeko asmoa du. Fardo (aberastasun) batetik deskargatuko da, zeina berarentzat kostu handikoa izatera iritsi baita, azaltzen zuen kontraesanengatik.