Benaventurados
            Ao hospital de Deus chegaban continuamente as persoas que sufriran, en carne propia, as
consecuencias do egoísmo dos seus irmáns os homes. A sección de urxencias sempre estaba
abarrotada de persoas desprezadas, marxinadas, humilladas, atropeladas polas inxustizas,
maltratadas, condenadas á soidade. Todas elas chegaban a este hospital porque non atoparan
a ninguén que quixese curar as súas profundas feridas.

            Alí non se escatimaba nos medios nin recursos, con tal de devolverlles a saúde. A uns bastáballes con inxeccións de agarimo, outros necesitaban goteiras de tenrura. Había moitos que necesitaban altas doses de xustiza. Os máis graves recibían unha transfusión de amor. E nos casos máis desesperados, aplicábanse sobredoses de alegría e de paz. Os médicos empregábanse a fondo na súa misión. Entraban aos seus pacientes o que os seus irmáns os homes negáronlles e arrebatado. Unha vez sans, moitos deles empezaban a utilizar aquela mesmo medicamento para curar a outros.

            Un día chegou ao hospital un caso moi crítico. O diagnóstico era contundente: egoísmo crónico. Era a praga causante de tanto dor e sufrimento no mundo. O único que cabe facer era un transplante urxente de corazón.

            Era unha operación a vida ou morte. Pero neste caso, non se puido facer nada. Os familiares
pediron explicacións do porqué da súa morte e os médicos dixeron:

O medicamento que aquí aplicamos só pode curar aos que queren ser curados. O seu familiar non consistiu en cambiar o seu corazón egoísta por un san. Negouse a desprenderse de algo que era seu, aínda que estivese enfermo de morte e iso acabou coa súa vida.