Cóntano-lo Carlo Carretto: "Unha tarde atopei no deserto a un ancián que tremaba de frío. Parece estraño falar de frío no deserto, pero en realidade é así.

O sol puxérase e o ancián tremaba. Eu tiña dúas mantas, as miñas, as indispensables para pasa-la noite. Darllas significaba que entón sería eu quen pasaría frío.

Tiven medo, e quedeime coas dúas mantas para min.

Durante a noite non aterecín de frío, pero ó día seguinte tremín polo xuízo de Deus.

Efectivamente, soñei que morrera nun accidente, esmagado baixo unha rocha, ó pé da cal me quedara durmido.

A materia do xuízo foron as dúas mantas e nada máis. Fun xulgado inmaduro para o Reino. Sinxelamente faltara ó mandamento de Deus: "Amara-lo proximo coma a ti mesmo". En realidade amara a miña pel maís cá súa".